تنهایی

ﺗﻨﻬﺎﺋﯽ خیلی ﻋوضم کرد ...
ﺍﺯ من ادمی ساخت ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﻧﺒﻮﺩم...
ﮔﺎﻩ ﺍﻧﻘﺪﺭ ﺑﯽ ﺗﻔﺎﻭﺕ میشوم ﻣﺜﻞ ﺳﻨﮓ ...
ﮔﺎﻩ ﺍﻧﻘﺪﺭ ﺣﺴﺎﺱ میشوم ﻣﺜﻞ ﺷﯿﺸﻪ ...
ﺍﻧﻘﺪﺭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩم ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﻧم ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﺑﺎ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻻﻡ ﺗﺎ ﮐﺎﻡ ﺩﻫﺎﻧم ﺑﺎﺯﻧﻤﯿﺸﻮﺩ..
خنده هایم را فراموش کرده ام..بُغض جایش را گرفته است...
دل خوشی هایم نابود شد،ناامیدی جایش را گرفت
هر روز دلتنگ و افسرده...
هر روز،روزی صد بار آرزوی مُردَن
ﻏﺬﺍﯾم ﺭﺍ ﺳﺮﺩ ﻣﯽ ﺧﻮﺭم...
ﻧﻬﺎﺭ ﻫﺎ را ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺐ...
ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺷﺎﻡ...
شبا بیدار
روزا خواب
ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺁﻫﻨﮓ ﺗﮑﺮﺍﺭﯼ ﮔﻮﺵ ﻣﯽ ﮐﻨم ﻭ ﻫﯿﭻ وقت ﺁﻫﻨﮓ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻧﻤﯽ ﺷﻮم...
گیج
سردرگُم
ﺷﺒﻬﺎ ﻋﻼﻣﺖ ﺳﻮﺍﻟﻬﺎﯼ ﻓﮑﺮم ﺭﺍ ﻣﯿﺸﻤﺮم ﺗﺎ ﺧﻮﺍﺑم ﺑﺒﺮﺩ...
ﺗﻨﻬﺎﺋﯽ ﺍﺯ من ﺁﺩﻣﯽ ساخت ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺷﺒﯿﻪ خودم هم نیستم ...

و هیچوَقت آدَم قبلی بَرنِمیـ‌گرده